Donderdag 6 Augustus, terug naar Brunei

Na een maand in Nederland was het Donderdag 7 Augustus weer tijd om de koffers te pakken. Niet met KLM helaas maar met Qatar Airways. Dat betekende ook een vroegere vertrektijd. 15:15 ipv 21:00. In mijn normale routine rommel ik s’ochtends nog wat om het huis. ’s middags koffer inpakken, douchen en wachten tot de jongens van school zijn voordat we naar Hoorn rijden om het laatste stukje met de trein te doen. Nu moest ik alles in de ochtend doen zodat we 11:20 in de auto zitten voor de sprinter naar Leiden van 11:58. Tim was naar Friesland dus hadden we gisteren al afscheid genomen. Na een dikke knuffel voor Lukas en Mafalda stap ik net op tijd in. Doordat we nog maar 100 mogen rijden op de snelweg scheelt dat 5 minuten reistijd, even rekening mee houden de volgende keer. Op Schiphol is het redelijk druk, niet de drukte van weleer maar er scharrelen toch wel wat mensen door de hallen. Bij de bali van Qatar Airways is het erg rustig. Ik vlieg de hele reis eerste klas dus vaak voorrang. De stewardess bekijkt de papieren die daarna worden gecontroleerd door een supervisor. Ze willen niet dat er iemand met de verkeerde documenten op reis wordt gestuurd. “BRUNEI” roept ze luid. Haar leidinggevende heeft het druk en vraagt of er een goedkeuring van de regering bij zit. Ik wijs haar op de email die ik heb toegevoegd. Ze geeft me de twee tickets. Een voor Amsterdam Doha en een voor Doha Kuala Lumpur. Het ticket voor Kuala Lumpur naar Bandar wordt met Royal Brunei uitgevoerd dus die kan ik pas in Kuala Lumpur ophalen. Normaal vlieg ik ‘light’ dus alleen met handbagage maar omdat ik twee weken op een hotelkamer moet doorbrengen maar een extra koffer mee met onderbroeken, kaas en een dik boek. De kaas had ik snel nog even gekocht bij de Albert Heijn op Schiphol.

De vlucht vertrekt op tijd. Bij boarden moeten we een gelaatsmasker en mondkapje voor. Ik heb geluk dat business class vlieg daardoor heb ik een cabine voor mezelf en kan gelaatsmasker af. Bij de veiligheidsinstructies wordt je er nog even fijntjes aan herinnert dat in geval van calamiteit het masker af moet voordat je zuurstof masker opzet…

Doha is de hoofdstad van Qatar waar het volgende WK voetbal wordt gehouden. Het is donker als we aan komen vliegen maar op de heenweg kon ik duidelijk de nieuw te bouwen stadions zien. Het is een stad van pracht en praal maar midden in de woestijn. Hoe kunnen ze hier gaan voetballen… De luchthaven is ook mooi. Ook hier niet zo druk. Ik heb twee uurtjes voor mijn overstap en ga nog even naar de lounge. Deze heeft twee restaurants met de beste koks waar ik gratis kan eten. Ik heb geen trek en vraag een kopje groene thee. Lukas en Tim verklaren me voor gek dat ik niet even wat eet maar dat had ik in het vliegtuig al gedaan. Had het misschien even wat anders moeten plannen, als je alles vantevoren weet…

De vlucht van Doha naar KL vertrekt op tijd. Hier weer hetzelfde, vliegtuig misschien 30% bezet. Deze vlucht slaap ik even een paar uurtjes. Bedje wordt mooi opgemaakt voor je en een schuifdeurtje zorgt voor de privacy van je cabine.

In Kuala Lumpur nog steeds weinig mensen. Iets meer winkeltjes zijn geopend maar over het algemeen een uitgestorven indruk. We worden opgevangen door een steward die ons verteld dat we over een half uur onze tickets kunnen ophalen bij de transfer bali. Dat is fijn omdat dit normaal gesproken pas drie uur voor vertrek kan. Met dit ticket kan ik ook weer gebruik maken van de lounge. Het grootste voordeel van de lounge is niet het gratis eten en drinken maar meer de lekkere stoelen om even uit te rusten. Bij de transfer bali moeten alle papieren worden getoond. Brunei is erg strikt met de toegang dus als je niet geregistreerd staat heb je een probleem. Naast me staat een groep van zo’n 20 jongens uit India of Bangladesh die ook naar Brunei gaan. Ze hebben kennelijk wat langer nodig om hun tickets te krijgen.

De vlucht naar Bandar zit toch redelijk vol. Ik denk 80%. Niet vreemd eigenlijk als je weer dat dit de enige vlucht van Kuala Lumpur naar Brunei is die week. Bij aankomst moeten we een gezondheidsverklaring tekenen, net als toen ik terug kwam in Nederland maar ook een ‘zelf isolatie verklaring’ waarbij ik verklaar mijn kamer niet te verlaten op straffe van 10,000 dollar. Ook staan er twee jongens me op te wachten. De namen van alle passagiers staan op een bord met een kleurcodering. Ik krijg een oranje polsbandje om. Naast de bagageband staat een een oranje paal, daar moet ik wachten. Wachten tot alle passagiers door de douane zijn zodat we gezamenlijk naar de bussen kunnen die ons naar de hotels brengen. De oranje bandjes gaan naar het Rizqun hotel in Gadong, 15 munten rijden vanaf het vliegveld. Ik had van Carla, vrouw van Roland, een helikopterpiloot voor Shell die hier ook wonen, wat horrorverhalen gehoord van kleine kamertjes van 3x3 met slecht eten. De regering schijnt te bepalen in welk hotel je verblijft. Als ik om me heen kijk weet ik niet of dat nog steeds zo is. De groep Indiers zitten in een ander hotel en ik zit met een andere Nederlander en 5 studenten in de bus naar ons hotel. Er is waarschijnlijk al een beetje geschift door de regering. De andere Nederlander werkt voor een bedrijf voor schepenliften. Hij komt al enkele jaren in Brunei voor de marine. Hij zegt dat hij wel in quarantaine moet maar nadat er een swap test is gedaan mag hij wel aan het werk. Vreemd, dan zijn er toch uitzonderingen mogelijk. Als we bij het hotel aankomen kijk ik gespannen naar de uitstraling. Dat zegt vaak iets over de kwaliteit. Veel marmer en een grote lobby, ik begin een klein beetje opgelucht adem te halen. Ik denk dat dit wel een redelijk hotel is. Snel worden de papieren in orde gemaakt en krijg ik mijn pasje voor kamer 532. Hoe ziet de kamer er uit, is er wifi, zijn de lakens schoon….