3 Juli 2020, Weer naar huis!

Ik ben er klaar voor. Na 4 maanden in Brunei gaan we proberen naar huis te komen. Getriggerd door de melding, drie weken geleden in het Borneo Bulletin, dat de grenzen in Brunei voorlopig nog niet open gaan toch de stoute schoenen maar aangetrokken en de discussie aangezwengeld om het land te verlaten. In Bandar waren ze daar echter al aan begonnen. Brunei is al een maand Covid vrij dus in het land kunnen we vrij bewegen. Echter het land zit potdicht. Met maar 5 grensposten is dat makkelijk te doen. Toeristen hebben het land al verlaten. Aangezien ik een groene kaart heb om hier te mogen werken laten ze je niet zomaar gaan. Om het land te verlaten worden er wel enkel voorwaarden gesteld. Je moet een goede reden opgeven en een vliegticket.

Hafiz staat me keurig op te wachten. Ook al een tijdje geleden voor hem dat hij een ritje naar de airport heeft gemaakt. Ik vraag hem of hij de weg nog wel weet. Hij glimlacht. Normaal slaap ik in de auto maar deze keer ben ik toch een beetje zenuwachtig. Wat kan er allemaal fout gaan op mijn reis. In de auto zit ik in de zon en dommel weg. Plotseling schrik ik wakker. Ik voel mijn voorhoofd. Shit warm door de zon. Als ze zometeen mijn temperatuur meten ben ik vast te warm en wordt ik geweigerd. De rit van Bandar naar OPP is een uurtje en mijn baas is toen de toegang geweigerd omdat hij door de warme auto een te hoge voorhoofdtemperatuur had. Snel ga ik op de andere stoel zitten en richt de airco op mijn gezicht.

Bij de airport aangekomen vraag ik Hafiz even te wachten, voor het geval er een probleem is en hij  me nog ergens naar toe kan rijden. Gelukkig is alles in orde. Temperatuur wordt niet gemeten. Er staan wel warmte camera’s maar die staan volgens mij niet aan. Om alle openbare gebouwen binnen te komen heb je een app nodig waar je een QR code moet scannen. Zo ook hier, twee agenten kijken er op toe dat je dat doet. Binnen zijn mondkapjes niet verplicht, alleen de bali-medewerkers dragen ze. Bij de incheck balie is het erg rustig, ik kan zo doorlopen. Ik zie een echtpaar aan de kant staan. De vrouw kijkt wat zenuwachtig om zich heen, ze praat met de stewardess over papieren die niet op zouden zijn gestuurd en op de geprinte versie die het echtpaar mee heeft staat niet het logo van het betreffende ministerie. Ik heb de email ook uitgeprint met logo gelukkig, echter niet ik kleur, zou dat nog wat uitmaken? Ik geef het document aan de stewardess. Hij is in orde. Handbagage mag ook mee. Wilde verhalen dat je bij binnen komst een Covid swap test moet doen en geen handbagage mee mag nemen zijn dus nonsens. Eigenlijk is alles normaal. Je hebt alleen een toestemmingsbrief van de regering nodig om het land te verlaten. Als ik doorloop naar immigration wordt ik tegengehouden. Te vroeg, ze gaan pas om 4 uur ‘open’ Ben dus eigenlijk te vroeg op airport. Een uurtje later kan mijn koffer door de scanner. Eenmaal in de vertrekhal is deze bijna helemaal leeg. De schoonmakers en verkopers werken wel gewoon door maar hebben geen klandizie.

De vlucht is nog redelijk vol. Iedereen een mondkapje voor op de vlucht naar Kuala Lumpur. Kuala Lumpur airport is uitgestorven, bijna geen winkels open. Ik kom rond negen uur aan en mijn vlucht naar Doha vertrekt pas om 02:25. Even wachten dus. Bij de transferbaai staat een vrouw voor me in de rij. Als ze aan de beurt is merk ik dat er wat problemen zijn. Ze begint bijna te huilen en stapt uit de rij en begint te bellen. Als alle papieren niet in orde zijn kun je niet vliegen. Voor sommige landen is een Covid test verplicht, als je dat niet kunt overhandigen heb je een probleem. Ik heb mijn ticket vrij snel omdat Nederland niet al te streng is. Als Nederlands staatsburger kun je in ieder geval zonder problemen terugkomen.

Bij het inchecken voor de vlucht naar Doha met Qatar Airways moeten we naast het mondkapje ook een gezichtsscherm voor. Toe maar, staat wel futuristisch. Omdat ik een privé cabine heb kan die gelukkig weer af maar de mensen in ‘economy’ moeten hem de hele reis ophouden….De overstap in Doha verloopt voorspoedig en als ik zaterdagmiddag voet op Hollandse bodem zet wordt ik opgewacht door twee jongens die graag mijn gezondheidsverklaring willen zien. Dit is een vooropgestelde verklaring die je zelf kunt invullen en tekenen. Snel zit ik in de trein naar huis, ik ga genieten van mijn 32 dagen vrij. Ik moet volgende week echter nog wel een Covid test doen volgende week voor de toestemming voor mijn terugvlucht.