Dag 5, Dinsdag 14 April, Going South richting Labi

Vandaag de stoute schoenen maar aangetrokken en ga onderweg naar het zuiden. Aangezien ik geen kaart heb maar even een foto gemaakt van google Maps. Ik heb wat leuke foto’s gezien via de reviews op google over Labi Forrest reserve, ik denk van een Nederlander (Patrik Stigborg) een paar maanden geleden. Via Google Earth zie ik dat er een weg van zo’n 50 kilometer zuidelijk loopt en die plotseling stopt, vlak voor de grens met Maleisie bij het ‘plaatsje’ Teraja. De avonturier in mij leek het een mooie uitdaging om dit uit te zoeken. Met een volle tank en twee telefoons ga ik op pad.

Na een korte rit over de snelweg sla ik rechts af richting Labi. Rechtafslaan op de snelweg gaat in Brunei gaat vaak via een U bocht. Dus als je de afslag rechts ziet moet een stukje doorrijden en dan is er een special afslag waar je dan 180 graden moet draaien op de snelweg, daarna rij je terug en neem je de afslag links ( Let op dat men hier links rijdt ).

Na de afslag is het eerste stukje nog redelijk druk maar na een paar kilometer niemand meer te bekennen. Na twintig minuten rijden de eerste stop bij Luagan Lalak Park. Een prachtig moeras met steigerplanken en enkele wandelpaden. Helaas was het net in onderhoud toen ik aankwam, de steigerplanken waren ook behoorlijk verrot. Dus maar een paar plaatjes van afstand geschoten.

Weer in de auto en door richting Labi. De plaatsnaam stond aangegeven op de afslag dus het moet wel een behoorlijk plaatsje zijn. Op de paaltjes langs de weg staat het keurig aangegevn, Labi, 6 km, Labi 5 km, Labi 4 km.. Echter na het laatste km paaltje, weg Labi. Alleen een paar huizen. Er landde nog wel een militaire helikopter toen ik langs reed. Waarschijnlijk omdat het nogal geïsoleerd ligt en toch bereikbaar in geval van calamiteiten.

Ondertussen werd de weg steeds smaller doordat de begroeiing zich over het asfalt uitstrekt. Ook geen enkele tegenligger meer. Wat als ik autopech krijg, heb ik nog wel bereik hier. Ik zette de auto even langs de kant en de motor af. Toen ik uitstapte voelde ik me even Alfred Wallace, een Britse natuuronderzoeker die hier bijna twee eeuwen geleden heeft rondgelopen en samen met Darwin belangrijk is geweest voor de evolutie theorie. Het geluid van de jungle was fantastisch. geen autoweg te horen alleen het geluid van tientallen verschillende vogels, kevers en andere insecten. Naast de weg fladderen tientallen verschillende vlinders, blauw, geel, groot klein. Na even een poosje rijd ik verder. Ik hoop niet dat ik per ongeluk de grens passeer en niet meer terug kan komen. Volgens de kaart moet ik bijna bij het eind zijn. na een paar kilometer zie ik een politie buro en een longhouse aan het einde van de weg. Ik kan inderdaad niet verder met de auto. Op een bordje staat aangegeven dat het ivm Covid niet mogelijk is de tocht naar de waterval te maken omdat je je normaal gesproken bij politieburo en longhouse moet melden. Helaas, daar gaat mijn tochtje naar de Wasai (waterval) Teraja. Gelukkig had ik iets eerder een andere Wasai gezien dus daar maar naar toe gereden. Je moet goed opletten voor de bordjes want je rijdt er zo voorbij, gelukkig was Wasai Wong Kadir zeker de moeite waard. Ik was helemaal alleen en het tochtje door de jungle, langs de beek naar de waterval was goed te doen. Na een half uur bereikte ik de Blue Lagoon met een mini waterval. Ik voelde me net Christopher Atkins zonder Brooke Shields. Vandaag een dag waarin ik het echte Borneo heb gezien.