Dag 36-41, Woensdag 10 Juni, Rijbewijs
Vandaag alweer de laatste vrije dag voordat ik weer aan de slag mag morgen. Afgelopen drie weken gingen niet zo snel als de vorige drie. Dat komt natuurlijk ook omdat ik eigenlijk alles al gezien heb in Brunei. Ik heb niet echt nieuwe dingen meer kunnen ontdekken. Daarom vooral met mijn franse les bezig geweest. Dat doe ik op de site van TV5: apprendre.tv5monde.com. Als je al enige basis kennis frans hebt is dit een mooie (gratis) site om je vaardigheden te verbeteren.
Vorige week vrijdag nogmaals naar ‘Berakas Forest’ park geweest, tussen Jerudong en Muara. Hier ben ik een paar weken geleden geweest maar toen gingen ze net dicht ivm Ramadan. Nu kan ik wel doorrijden maar ben de enige. Er staat wel een auto van de park wachter. Verder een toilet gebouw en natuurlijk een Surau, een ruimte om te bidden. Deze kom je in het hele land tegen op alle openbare plaatsen: parkeerplaatsen, tankstations, winkelcentra’s etc. De wandel route staat hier goed aangegeven. Ook deze route is weer een combinatie van wandelen en mountainbike. Ik had vanaf de snelweg een uitkijktoren gezien en mijn doel is die te beklimmen. Ik heb een korte broek aan maar dat is hier niet echt een goed idee. Ik loop veel door hoog gras wat kleine wondjes geeft op mijn benen. Ook heeft het net geregend waardoor de ondergrond glad is en ik enkele malen wegglijdt. Door de regen zijn er ook veel kleine mugjes actief. Ondanks dat ik er meestal weinig last van heb ( Mafalda is meestal de klos) wordt ik toch een paar keer gestoken. Eenmaal bij de uitkijktoren aangekomen zie ik dat deze niet regelmatig gekeurd wordt. Hij is aardig roestig. Na een snelle inspectie besluit ik toch omhoog te klimmen. Hij is helemaal van ijzer en bovenin zie ik al wat gaten. Vlug een paar foto’s en weer naar beneden. Wie is er eigenlijk verantwoordelijk als er iemand naar beneden valt door een verroest hekwerk. Er staat wel een bordje aan het begin van het park: ‘betreden op eigen risico’ maar dek je daar alles mee af?
Als ik weer ‘thuis’ ben zitten Koert en Coby al in het vakantie huisje. Dit weekend staat ‘omadag’ gepland, meestal een dag in September maar soms een weekend met de kinderen en kleinkinderen van oma Broekstra uit Dokkum. Deze dag was een half jaar geleden al geprikt, nog voor de COVID tijd, ik zou eigenlijk dus thuis zijn. Later die avond komt de rest van de familie ook aan maar ik lig al op bed natuurlijk. De volgende dag FaceTime ik met de familie, die zit net aan de koffie en tussen de regenspetters door is het een gezellige boel. De avond ervoor hadden ze het weerwolf spel gespeeld, wat Lukas thuis al voorbereid had.
Door de regen vertrekt iedereen Zondag op weer op tijd. Ik speel Zondagmiddag nog een potje voetbal bij OPP. Goed voor de spiertjes. Omdat mijn haar alweer begint te groeien op Maandag ook maar weer langs bij mijn Indische vriend, de kapper. Ik bedank vriendelijk voor de massage en vraag alleen om te knippen en scheren. Lekker kort, standje twee.
Op Woensdag staat Hafiz, de driver, om 7hr30 voor de deur. Ik moet een lokaal rijbewijs aan vragen. Afgelopen drie jaar niet om gevraagd maar nu opeens nodig, vreemd. Hij brengt me naar het gebouw van land transport in de hoofdstad, een soort CBR. Hier rijden allemaal kleine autootjes met mensen die hun rijbewijs willen halen. Dat kan in Brunei ook vanaf 18 jaar na een half jaar lessen. De geldigheid is echter korter: 1 of 3 jaar, daarom is het ook zo druk. Veel mensen verlengen voor een jaar, dat is goedkoper. Ik moet inloggen met een app. dat is sinds een week verplicht in Brunei. Voor alle openbare gelegenheden en restaurants moet je je aanmelden met een COVID-app van ministerie van gezondheid (MOH: ‘Ministry Of Health’). Die van mij werkt nog niet omdat ik de app nog niet op mijn telefoon heb. Omdat er vanuit TOTAL voor dit soort zaken altijd iemand van een agentschap mee gaat helpt ze mij erdoor. Zij regelt ook de betalingen en assisteert mij bij de bali. Als ik aan de beurt ben moet ik een klein kamertje naar binnen. Daar zit een norse man achter een buro. Hij vraagt waarom ik het rijbewijs nodig heb en of ik wel eens in de UK heb gereden. Ik beantwoord negatief maar zeg hem dat ik wel in Schotland heb gereden. ‘Dat is toch hetzelfde’ snauwt hij terug. Geen tijd voor humor begrijp ik. Na een stempel op een papiertje kan ik de komende drie jaar in Brunei rondrijden. Ik zeg hem maar niet dat ik dat al drie jaar doe. Eenmaal terug ik de wachtkamer moet ik een foto laten maken. Mijn begeleidster brengt me naar een nog kleiner kamertje. Achter een nog kleiner buro zit een meisje van een jaar of twintig. Met handgebaren zegt ze wat ik moet doen. iets naar achteren. Zou ze geen engels spreken denk ik? ‘Ze is doofstom’ zegt mijn begeleidster. Dat verklaart een boel. Toch mooi dat ze hier kan werken dan. Na de foto ben ik klaar. Ik kan mijn rijbewijs over een week ophalen, maar dat doen wij voor jullie en sturen het op naar Total zegt mijn begeleidster. Mooi.
Het gebouw doet me denken aan een communistisch gebouw waar iedereen een specialistische taak heeft en het ook een beetje werkvoorziening is. Ten eerste ieder jaar je rijbewijs verlengen geeft veel administratie, twee man beveiliging, drie man achter de ontvangst balie, iemand in een klein hoekje voor het maken van foto-copien, iemand voor het maken van de foto, en enkele andere mensen in hokjes wat ik niet weet wat ze doen. Opmerkelijk.
Na weer ingestapt te zijn bij Hafiz rijden we naar de Yong clinic, even verderop, voor mijn fitness to work verklaring. Hier vraagt de dokter of ik fit ben, meet de temperatuur in mijn oor en moet ik twee keer diep zuchten, na 2 minuten sta ik weer buiten. De boekhouding gaat hier met stempelkaarten, niet met de computer. Ik zeg bij de bali dat ik hier 6 weken geleden ook was. De zuster draait zich om en grabbelt in een enorme wand die vol staat met kaartjes en pakt precies mijn kaartje er zo uit. Knap.
Op de terugweg rijden we nog even langs een drogisterij voor een potje oogdruppels. Doordat overal waar ik kom een airco aanstaat begin ik steeds meer last te krijgen van droge ogen. Misschien moet ik eens gaan denken aan een luchtbevochtiger in huis maar eerst maar eens met wat druppels, kijken of dat helpt.
Eenmaal weer thuis rijd ik naar het park hier in de buurt, Sungai Liang, voor een uurtje sporten. Het is bewolkt en het drupt een klein beetje dus prima weer om even te zweten. Vandaag Lukas ook weer voor het eerst naar school. Halve dagen geloof ik, maar goed ze gaan weer naar school. Tim ook nog twee dagen examens voordat het erop zit, hij heeft nog geen herexamens dus dat moet goed komen met de VEVA. Kleine jongens worden groot. Zal benieuwen hoe het met de diploma uitreiking zal gaan, dat zal ook niet met volle klassen mogen denk ik.
In de avond krijg ik een aapje van mijn moeder. Ome Sijmen uit de polder is overleden. Ome Sijmen en tante Marie met hun drie dochters hadden vroeger een boerderij in Biddinghuizen met veel koeien. Daar gingen we iedere pasen een weekendje heen. Prachtig vond ik dat als tiener. Op de trekker, in de hooiberg, de geur van mest. Toen ik later bij de Marechaussee zat ben ik daar nog wel eens het erf op gereden met zwaailichten aan. Schrokken zich dood, dachten dat het inspectie was. Heb daar toen nog een lekker bordje soep gegeten, ze waren altijd gastvrij. Rust zacht ome Sijmen.
Morgen na drie weken weer aan het werk. Ik hoop dat over drie weken de grenzen weer opengaan en ik eindelijk weer terug kan naar Nederland. Wereldwijd lijkt het de goede kant op te gaan en is het een kwestie van tijd. Het grootste struikelblok is die 14 dagen quarantaine die hier nog gehanteerd wordt zodra je het land binnenkomt. Als die vervangen wordt door een verplichte test met snel resultaat heb ik hoop op een vlugge terug keer naar het nieuwe ‘normaal’.
