Dag 25, Maandag 25 Mei, Gurkha’s

Na de ramadan is men 5 dagen vrij in Brunei, Hari Raya Aidil Fitri, suikerfeest, is bedoelt om samen met vrienden en familie, al etend, door te brengen. Iedereen heeft dan open huis en het is een komen en gaan van mensen. Dit jaar wordt het iets ingetogener gevierd. Ondanks dat het virus hier goed onder controle is neemt men geen risico. Ik ben uitgenodigd door de baas van mijn baas. Laurent is de directe chef van Mark. Binnen Total Borneo heeft hij de functie als CHEX, wat eigenlijk Manager Field Operations is. Hij zit normaalgesproken in Bandar, op hoofdkantoor. Niet zoals ons op rotatiebasis maar ‘celibatair geographic’. Aangezien we voor Total in Brunei maar met 8 expat’s zitten kennen we elkaar goed. Samen met David, logistiek manager, zijn we vandaag uitgenodigd door Ngoi, die ook in OPP werkt.

Door de vakantie is het lekker rustig op de weg. Ik had de route al even bekeken: volg weg richting Gadong, volg bordje naar luchthaven, voorbij luchthaven over viaduct en twee afslag links. Ik wist het nummer niet meer maar toen ik de straat in reed stond Ngoi al te zwaaien. Ze woont hier al 20 jaar met haar twee zonen. Het is inmiddels 9 uur dus we gaan meteen door naar een bos in de buurt voor een stevige ochtend wandeling. Laurent parkeert de auto maar ik zie geen ingang. Hij twijfelt zelf ook een beetje maar na een paar meter lopen zien we een bospaadje naar boven lopen. Met zijn drieën klimmen we omhoog. Laurent voorop, ik in het midden en Ngoi achteraan. Hij heeft een stok bij zich om de ergste begroeiing weg te slaan. Normaal zou Ngoi haar zonen mee nemen maar die lagen nog lekker te slapen. Het is voor hun ook vakantie. Het is een pittige wandeling met veel heuvels. Alles door het dichte bos met weinig open plekken. Ook niet echt druk dus de paden zijn niet zo verstoft. De bladeren liggen nog op het pad. Daardoor lijkt het alsof dit traject niet zo vaak wordt belopen. Het schijnt echter dat in de buurt de Gurkha’s een eenheid hebben zitten. Dit is een speciale tak van het Britse leger. De Gurkha’s zijn van origine soldaten uit Nepal en zitten hier om de Sultan te beschermen en de olievelden in tijden van opstand. Zij lopen vaak dit traject met speciale bepakking om te wennen aan de hoge luchtvochtigheid. Ik moet even aan Tim denken die ook bij de special forces wil en ongetwijfeld een jungle training zal krijgen. We passeren enkele beekjes die we al balancerend op een boomstam over moeten steken, leuk. Ngoi heeft het zelfs over een waterval. eenmaal bij de waterval blijkt het vandaag maar een klein stroompje water te zijn, tegenvaller. Ondanks dat we hier bij de stad zitten is het geluid van de stad niet te horen. We komen geen Gurkha’s tegen maar nog wel een enorm leger mieren. Keurig in het gelid, 5 mieren breed in een lange colonne kruisen ze ons pad. Als we na twee uren wandelen bijna weer bij begin punt zijn komt een jogger ons tegemoet. “SNAKE ahead”, “ which color” vraag ik, om te weten waar ik naar moet zoeken, maar hij rent weer verder. Nerveus lopen we verder. Laurent begint met zijn stok op de grond te slaan om de slang te verdrijven. Jammer genoeg komen we hem niet meer tegen. Ik had mijn telefoon al in de aanslag voor een foto. Ik herinner me Richard en Tim die een paar jaar geleden in Maleisie een tochtje zijn gaan maken en die ook met een slangen verhaal thuiskwamen. Ze lieten ons een waterige foto zien waar je eigenlijk niets op de zien was. Zal ik hetzelfde doen?..

Eenmaal weer terug zijn de twee zonen ook wakker. David en zijn vrouw zijn ook gearriveerd met drie zonen dus het is meteen een gezellige drukte. David staat op het punt weer terug naar Frankrijk te verhuizen. Zijn oudste zoon wordt 14 en dat is een punt waarop je uiterlijk in moet stappen wil je in Frankrijk gaan studeren.

Ngoi heeft een lekker fris drankje gemaakt. Wat kokend water in een fles met pruimen, citroen, uien stengels en kaneel stokjes. Paar uurtjes wegzetten in de koelkast en verdunnen met sparkling water. In de keuken is ook de huishoudster bezig. Eigenlijk heeft iedereen wel een huishoudster in huis. Ze wonen bij je thuis en gaan een keer per jaar een paar weken terug naar hun geboorteland. Ze verdienen hier vaak evenveel als een leraar op de Filipijnen.

Nadat ik vlug een douche heb genomen en droge kleren aan heb gedaan gaan we aan tafel. De kinderen voor de TV, Fortnite spelend. Er staan vegetarische loempia’s op tafel met een lekker sausje, ook komt er een heerlijke, langzaam gegaard, stukje varkensvlees op tafel. De sla met stukje zalm maakt het geheel af. Het smaakte goed. Men gebruikt de slow cooker hier vaak om het vlees te sudderen. Thuis neem ik eigenlijk alleen de tijd voor sudderlappen maar er is veel meer mogelijk. De zoon van David had wat koekjes gemaakt, met een beetje ijs erbij heb je een ijssandwich. Lekker als dessert. Ook staan er zelfgemaakte macarons en crime brullee op tafel. Kortom er is genoeg. Eigenlijk niet zoveel over werk gesproken vandaag, wat ook goed is. Met een volle buik stap ik rond drie uur weer in de auto. Eenmaal weer thuis even een half uurtje de oogjes dicht, heerlijk. ’s Avonds nog even de wekelijkse video chat met de familie. Ook altijd een momentje om naar uit te kijken.