Dag 19, Dinsdag 28 April, Schildpadden

Afgelopen nacht twee keer wakker geworden. Niet van de hond van de dementerende buurvrouw maar van onweer. Doffe knallen en een enorme hoosbui op het dak. Zo had ik ze nog niet meegemaakt. Moest even denken aan OPP, dat hangt natuurlijk vol met gasdetectoren. Als het hard regent wil er nog wel eens een in de fout springen. Als er drie tegelijk in de fout springen gaat de productie in de veilige modus en wordt de gasflow abrupt, binnen een minuut, gestopt. Het vergt daarna weer tijd om de boel op te starten. Gelukkig ligt de werktelefoon niet op het nachtkastje en val ik weer in slaap. Daardoor word ik wel een uurtje later wakker vanochtend. 8 uur. Na het gebruikelijke ochtend ritueel toch maar een klein uitstapje. Met een teambuilding uitje zijn we al eens naar Sungai Liang geweest, het is een klein wandelparcours maar in de open velden. Dat vind ik wat minder, ik loop liever tussen de begroeiing. We zijn toen bij een alternatief punt gestart en geëindigd. Het officieel park ingang ligt echter tussen de bomen. Dat lijkt me leuk. Eenmaal mijn auto geparkeerd was ik blij verrast. Een speeltuintje voor de kinderen en een stromend beekje. Bovenaan een zwembad voor de kinderen en dan stroomt het water naar beneden waar het in een vijvertje uitkomt. De vijver stond vol met waterlelies en er zwommen wat schildpadden. Voer voor de schildpadden was beschikbaar bij de ingang. Voor 0,50 cent heb je een zakje voer. Dit kleine parkje ligt tussen twee heuvels met eromheen een wandelpad. Het wandelpad was echter niet goed onderhouden. De traptreden naar boven zijn van beton en bedolven onder de groene aanslag. Ook lagen er veel bladeren waardoor het al snel glad was.

Het mooie van dit knusse parkje is dat hier weer een naam staat bij de bomen. Ze laten hier de natuur hun gang gaan waardoor de bomen dicht op elkaar staan, net een jungle. De luchtvochtigheid is er daarom erg hoog waardoor mijn shirt al snel doorweekt was. Even voor tweeën stap ik weer in de auto, bang dat de hekken om twee uur dicht gaan en ik er niet meer uit kan. Eenmaal weer op de weg zie ik, verborgen achter wat bosjes, een groen bord met Pusat Perhutanan Brunei. Pusat is centrum dat weet ik en Brunei weet ik ook. Bij de ingang staan enkele bomen met naambordjes. De weg gaat steil omhoog dus ik kan niet zien wat het is. Ik besluit de stoute schoenen aan te trekken en omhoog te rijden. Met Mafalda en de boys had ik dat niet gedaan, ‘pap wat doe je nu, daar is toch niks’, maar alleen durf ik het aan, ik heb anders toch niets te doen. Eenmaal boven sta ik voor een hek. Het hek is open en nergens staat verboden toegang dus ik rijd door. Het blijkt een complex te zijn van het Forestry Department om te bepalen hoe om te gaan met de bossen in Brunei. Er staat een groot gebouw waarop herbarium op staat, interessant. Ik vraag aan wat langslopende jongeren of het open is voor publiek. Dan moet ik een afspraak maken bij het ministerie zeggen ze. Met Covid trouwens geen kans roepen ze me na. Ik denk dat het studenten zijn die hier stage lopen. Ik hoop morgen het meest ongerepte stukje Brunei te zien als ik van plan ben naar Ulu Temburung te gaan via de nieuwe brug.