Dag 18, Maandag 27 April, Muara

In het noordelijkste puntje van Brunei ligt de haven stad Muara. Vanaf hier vertrekken we ook altijd offshore. Total heeft drie platformpjes op ongeveer 100 km uit de kust, dat is ongeveer drie uur varen. Dit doen we ongeveer 1 keer per week. Tijdens projecten moeten we soms wel een week, aangezien we er niet kunnen blijven slapen betekent dat iedere dag op en neer varen. Vandaag echter alleen wat sightseeing. Als ik terugkom van offshore zie ik altijd een uitkijktoren op een heuvel staan. Dat is een mooi punt om te beginnen vandaag. Zoals bekent start ik mijn dag rustig op en in de middag, na de lunch, begin ik wat te ondernemen. Zo ook vandaag. Ik stap rond 13 uur in de auto en rijd naar de Hutan Simpan Berakas, een kleine bos vlak voor Muara. Als ik bij de gate aankom zie ik een man bij het hek staan. Hij heeft een groen shirt aan, zal de parkwachter zijn denk ik. Hij steekt zijn handen kruislings in de lucht en schud zijn hoofd. Ik stop de wagen en stap uit. Hij steekt twee vingers in de lucht en roept. “two”. Ik roep terug ‘two o’clock’. Hij knikt. In Brunei zijn op vrijdag de openbare gelegenheden tussen 12 en 14 uur dicht ivm middaggebed. Ik zie in de verte een bordje met Ramadan met daaronder wat tekst en begrijp dan dat dit ook wel tijdens de hele ramadan zal zijn. Het is kwart voor twee dus ik stap in de auto en rijd nog een stukje verder. Zag een leuk strandje, Pantai Meragang, dus misschien kan ik daar even wandelen, het blijkt niet veel. Als ik na een half uurtje terugkom bij het park zie ik in de verte al dat de poort nog gesloten is. Man zal wel een uitgebreide rust pauze hebben denk ik. Ik parkeer de auto en neem wat leuke foto’s van de ingang van het park. Daar staan van die vleesetende planten. Waar blijft die man toch. Ik loop naar het bordje toe om toch maar eens de hele tekst te lezen. Daar staat dat de man vandaag niet terug zal komen. Het park sluit tijdens Ramadan iedere dag om twee uur. Voor niks teruggekomen. Dan maar naar Muara, de enige diep water haven van het land.

In Juni 1945 zijn de geallieerden hier geland om Borneo te bevrijden van de Japanners. De 20ste brigade van het Australische leger ondervond echter weinig weerstand van de Japanners. Er schijnt ergens een monument te moeten staan maar kan het niet vinden. Ook hier is het uitgestorven, geen kip te bekennen. Misschien komt iedereen tijdens het weekend. Het strand is hier wel mooi met veel aangespoeld hout. Geen plastic op het strand en de perkjes zijn goed onderhouden. Langs de weg zie ik veel grote bomen met van die lange slierten er aan. Doet me denken aan het spaanse mos in de bomen van Savannah,USA. Dit zijn echter wortels die naar de grond gaan.

Ik rijd langzaam door de haven, er ligt een containerschip en wat schepen van de marine. Het is rustig. Ik wil eigenlijk de nieuwe brug over naar Pulau Muara Besar. Een onbewoond eilandje aan de overkant van de rivier. Hier zijn de Chinezen bezig een grote raffinaderij te bouwen voor xyleen destillaten voor de chineze markt. Als ik een aan kom rijden zie ik een tolhuisje staan. Misschien mag ik er niet op, het is immers industrie terrein. Ik besluit om te draaien en naar een ander strand te rijden, Pantai Serasa. Onderweg veel wegwerkzaamheden, wat ook wel nodig is. Op verschillende plaatsen staan verkeersregelaars met bordjes go/stop. Als ik bij dit strand aankom lijkt het iets drukker. Hier zit ook een ‘yacht’ club waar je bootjes kunt huren en kunt duiken. Veel vissers langs de kant. Strand is misschien een overdreven woord omdat ik veel bordjes zie staan met krokodillen en langs de hele oever liggen rotsblokken. Niet echt uitnodigend om in het water te springen. Het lijkt meer een groot park langs het water op een landtong van zo’n kilometer lang. Ook hier, net als de andere parken, staan hutjes waar je met de familie kunt recreëren en zelfs BBQ’en en is het goed onderhouden. Er staan wel bordjes dat als je rommel maakt je minder dan drie maanden de cel in kunt. Opgepast. Aan het einde heb een een fantastische view op de Brunei baai. In de verte zie ik Ulu Temburong liggen, een gedeelte van oostelijk Brunei wat niet direct is verbonden met de rest van het land. Zoals gezegd is er onlangs een brug geopend naar dit gebied wat ik morgen of overmorgen nog hoop te bezoeken. Achter dat stukje ongerepte oerwoud begint het bos ook wat te glooien en daarboven beginnen de stapelwolken zich weer op te bouwen. Onweer. Maar is nog ver weg. Het is inmiddels half vijf en moet weer weg. Ik heb Arif beloofd wat Sushi mee te nemen en het is nog een dik uur rijden naar huis. Arif en Kamilah vasten tijdens de Ramadan dus ze kijken dan wel uit naar lekker eten zodra de zon onder is gegaan om half zeven. Arif neemt mijn positie over tijdens mijn ‘vakantie’ en Kamilah is de ‘junior Maintenance Superintedent’. Omdat Serge, de Senior Superintendent vast zit in Toulouse, heeft zij nu alle verantwoording voor de onderhouds-zaken. Als ik aankom met de Sushi zijn Mark en Serina er ook al, Arif heeft de tafel gedekt in mijn guesthouse. Aangezien ik eigenlijk in de andere groep zit en niet met hun mag omgaan probeer ik wat afstand te houden, wat best wel lastig is aan tafel. We praten wat over wat er in OPP gebeurt en hoe ze met Ramadan omgaan. Arif probeert drie maal te eten gedurende de nacht, zodra ze het vasten mogen breken, rond half zeven, dan rond middernacht en weer om drie uur. Kamilah draagt overdag een hoofddoek maar in huiselijke sfeer mag die af. Rond negen uur vertrekken ze weer, zij moeten morgen immers weer aan het werk. Nog drie dagen dan mag ik ook weer.