Dag 17, Zondag 26 April, Piepende V-snaar

Het regent vandaag, de hele dag donkere wolken boven het huis en donder in de verte. dat wordt geen nieuw verhaal vandaag. Eigenlijk zouden Richard, Katinka en Larissa nu, tijdens de Meivakantie, verhalen moeten schrijven over hun belevenissen hier in Zuid-oost Azie. Maar helaas hebben ze hun trip naar Bali moeten annuleren. In de middag probeer ik toch nog even een rondje te rijden, op zoek naar eenplekje waar het droog is. Misschien bij het strand. Ik stap uit en kijk naar de lucht. Diep donker blauw en veel gerommel. Als ik nu het strand opga en geraakt wordt door de bliksem is het over en uit. Ik stap weer in de auto en rij terug naar huis. Als ik onderweg naar huis door de dikke plassen rijd, piept de V-snaar, oppassen dus. Thuis aangekomen is het weer tijd voor de wekelijkse family chat met mijn ouders, zus en zwager en Mafalda. Altijd een moment om naar uit te kijken. In Nederland ook alles rustig. Hedwig zegt dat de ziekenhuizen in Friesland ook langzaam weer in hun normale modus terugkeren, ze werkt in Drachten in het ziekenhuis. Tim heeft te horen gekregen dat ze, in kleine groepjes, de examens op school mogen doen. Examens als roerganger, meteo en kompas gaan gewoon door. Maar examen rubberbootvaren is afgelast. Hier krijgen ze vrijstelling voor. Dat lijkt me nu net het leukste vak, maar begrijp dat ze dit niet op 1,5 meter afstand uit kunnen voeren. Eind Juni is dan alles afgerond en afwachten voor het resultaat. Hij wordt dan ook 18, zou dus dubbel feest kunnen zijn, maar eerst maar even goed je best doen. ’s avonds nog even Netflixen. Hedwig had me de serie ‘Wisting’ aanbevolen, een Scandinavische misdaad serie, maar die kan ik hier niet kijken. Je kunt in de verschillende regio’s niet dezelfde films kijken. Zelfs als ik mijn VPN aanzet, waarbij ik dus een virtueel adres in Nederland aanmaak lukt het niet. Netflix geeft dan aan dat ik een versleutelde encryptie gebruik en dat mag niet. Als ik in bed een boek lig te lezen beginnen mijn ogen snel moet te raken. Mark, mijn chef, zag mij laatst een document wat verder voor mijn neus houden.' Je hebt een bril nodig' zei hij. 'Nietwaar' zeg ik, 'ik ben nog jong'. ‘Hier’, zei hij, ‘neem een brilletje van mij, komt uit de grabbelbak, ik heb er genoeg’. dat brilletje ligt op mijn nachtkastje en ik wilde hem tot nu nog niet proberen. Ik pak het brilletje nu toch maar en zet hem op mijn neus. Warempel een stuk helderder en minder vermoeiend. Toch maar even langs de opticien als ik weer thuis ben.