Dag 14, Donderdag 23 April, Watervillage

Een van mijn hoogte punten van deze drie weken staat op het programma vandaag. Het grote waterdorp naast Bandar, grootste ter wereld. Ik ben toch een beetje gespannen. Normaal zou ik zoiets via een officiele tour operator boeken, maar ik heb genoeg bootjes rond zien varen om mijn geluk zelf te beproeven. Op een site van een lokale reisorganisatie zag ik een prijs van 90 BND pp staan bij minimaal 2 personen, voor mij alleen zou daar natuurlijk weer 60 bij komen dus 150 BND (100 euro) totaal.

Voor het meeste kans op wilde dieren rond de rivier moet je of vroeg of laat gaan. Aangezien ik van uitslapen houdt ga ik voor de namiddag. Rond twee uur rijd ik naar OPP voor de temperatuur check. Anni, een security guard van rond de dertig schat ik, hoorde dat ik naar Labi was geweest vorige week. Daar woon ik zegt ze, in een long house. ‘Had ik geweten dat je kwam had ik je rond kunnen leiden’. Met COVID komen er geen bezoekers meer dus het is rustig. Ik zeg dat ik het niet op wil zoeken maar het een leuk uitje is voor de boys tijdens een eventuele teambuilding na COVID. Ze laat een filmpje zien van de vorige groep die in het longhouse is geweest, rijstwijn, blaaspijp-schieten, kadootjes verdelen, déjà vu Richard. Ook een dansje in origineel kostuum van haar 12 jarige kleindochter. Ben je al zo oud denk ik, maar zeg niets natuurlijk. Ze zullen jong moeder worden waarschijnlijk.

Even later zit ik op de snelweg voor een rit van ongeveer een uur naar de hoofdstad. Ik begin de dorpjes ( Kampongs) al te herkennen en weet dat ik na Jerudong richting Gadong moet. Bewegwijzering is niet altijd even duidelijk. Ik parkeer de auto langs de boulevard, maak voor 0,20 cent gebruik van het openbaar toilet en loop langs de railing naar een aanlegsteiger. Langs de stad zijn ongeveer 10 opstap plekken voor een ritje naar de overkant. Op de rivier bewegen tientallen snelle bootjes heen en weer, op zoek nar klanten. Als eentje mij ontwaard komt hij naar me toe en draait met zijn vinger een rondje in de lucht. Ja een rond-tour, dat wil ik. Eerst vraag ik of hij een reddingsvest bij zich heeft, dat heeft hij. Dan vraag ik of hij me langs de mangrove bossen en watervillage kan brengen en ik wil ook een crocodile zien. Geen probleem zegt hij. ‘How much’ vraag ik. ’40’ antwoord hij. ’30’ roep ik terug. Hij knikt, we hebben een deal. Toch goedkoper dan de 150BND op de site, we blijven Nederlander.

Azman, een wat gezette man met blauw shirt en petje woont aan de overkant in het water village. In zijn ranke bootje met 60 PK motor vaart hij eerst verder de stad in op zoek naar een krokodil. Na 5 minuten heeft hij er een gezien. Inderdaad twee kleine oogjes steken boven het water uit. Ze turen naar de kant op zoek naar een hapje. Azman zet de motor uit zodat we hem kunnen observeren. Na een paar minuten roerloos te hebben gedreven slingert de krokodil heen en weer. Zelfs Azman schrikt er even van, hij zet snel de motor weer aan. Ik denk dat hij een prooi vast heeft maar zien hem verder niet meer. We zien verderop nog eentje. Het is rond 4 uur, etenstijd. We starten de motor weer en kundig vaart de skipper zijn boot tussen de bruggetjes door. Langzaam verlaten we de binnenstad. We zien het paleis op de rechter oever liggen. Een mooi gebouw dat overal ver bovenuit steekt. Aan de ander kant liggen de mangrove bossen, we varen er naar toe. Prachtig hoe deze bomen zich houden tussen de getijden van het zoute water van de zee en het zoete water uit de bergen. Tussen de bomen zie ik niet veel dieren maar ze zitten er wel. Plotseling stopt Azman de boot, hij wijst met zijn vinger. Ik kijk naar het water op zoek naar de krokodil. Tree zegt hij. Dan zie ik ze. Er zit een heuse familie neusapen in de bomen, baby, klein groot. We glijden zachtjes de kant op. Wel tien ‘dutchmen donkeys’, genoemd naar de neus van de nederlanders tijdens de koloniale tijd spelen met elkaar. Wat veel zeg ik tegen hem. Komt omdat er geen toeristen zijn, dan laten ze zich meer zien. Geluk voor mij maar niet voor Azman. Hij vaart normaal mensen heen en weer tussen  de stad en de village maar verdient leuk bij van toeristen. We blijven tien minuten zitten kijken naar de groep als we weer verder varen. Azman wordt gebeld en vaart richting de watervillage. We varen langs een school op palen, moskee op palen, winkeltjes op palen, alles is op het water. We stoppen bij een huis. Het blijkt zijn huis te zijn, zijn dochter had net gebeld. Zijn vrouw en kinderen staan te wachten en zwaaien naar mij. Ik zwaai terug en vraag of ik een foto mag maken. Zijn oudste dochter en haar man stappen in met een baby. Even overzetten naar het consultatie buro zegt Azman. Twee minuten later steekt hij de voorkant van de boot tegen een steigertje aan. Zijn dochter en schoonzoon nemen afscheid met een handkus waarbij ze daarna de hand naar het voorhoofd brengen en stappen dan behendig uit. We varen nog even naar een nieuwe brug en na een dik uur varen stap ik weer uit. Ik geef hem nog een extra tientje als waardering en stap de kant weer op. Aan de overkant kijk ik Azman nog even na, op zoek naar een volgende klant. Het waterdorp aan de overkant heeft zelfs electriciteit en een water leiding.

Het is nog licht dus ik kan nog even kijken hoe ik bij de brug naar Ulu Temburong moet komen, een enorm regenwoud dat gescheiden is van Brunei door de grens met Maleisie, je kon er eigenlijk alleen maar komen met een boot. Enkele weken geleden is een nieuwe brug geopend waardoor je er ook met de auto kunt komen. Misschien iets voor volgende week. Ik rij via de kust omhoog en zie de brug, men is nog druk bezig met de afronding. Tegen donker draai ik bij Muara, het uiterste topje van het land weer de snelweg weer op richting zuiden. Tijdens de lange weg naar huis denk ik nog even aan KNVB. Cambuur heeft zo’n goed jaar gedraaid en staat ongenaakbaar bovenaan. Promotie zou terecht zijn. Het ligt echter in handen van de andere clubs en die zijn Cambuur niet altijd goed gezind. Een paar jaar geleden ging Twente failliet en zouden moeten degraderen. De KNVB heeft toen Twente de hand boven het hoofd gehouden ten koste van Cambuur. Nu vrees ik hetzelfde als De Haag zich tot het uiterste zal verzetten om niet te degraderen. Ik begrijp het is een duivels dilemma maar zuur is het wel. Het is D-Day vandaag.