Woensdag 12 Augustus, dag 5, de COVID test

Ik word toch wel een beetje gespannen wakker. Gisteren een telefoontje gehad dat ik vanochtend de swap test moet doen, om tien uur in kamer 537. Met een stokje in je neus poeren is toch een raar gevoel. Mid Juli heb ik  al een test moeten doen voor de toestemming om terug te keren. Dat was in Den Haag. Samen met Tim in zijn autootje daar naar toe gereden. Dat was voor hem de eerste keer in de grote stad. Al die auto’s, zijweggetjes, voorsorteren, routeplanner volgen, op de borden letten, fietsers, ongeduldige mensen achter je, dan is Hippolytushoef een stuk rustiger. Mijn keuringsarts heeft toen de test afgenomen door een wattenstaafje in keel en in de neus te duwen voor een goed monster van mijn keel en neus slijm (PCR test). Alhoewel het maar een paar seconden duurde en de tinteling meteen verdwenen is was het gevoel niet prettig. Men is aan het onderzoeken om de test via speeksel uit te voeren maar vooralsnog is dat niet het geval.

Ik ging er van uit dat ik opgehaald zou worden maar als er om 10:02 nog niemand is zet ik mijn mondkapje op en besluit ik zelf de gang op te gaan, voor het eerst in 5 dagen. De testen worden gehouden in een kamer schuin tegenover de mijne in kamer 537. Een jongen en meisje van in de twintig zitten druk op hun telefoon te spelen. Ik zeg dat ik een test moet doen. Ze kijkt verschrikt op. ‘U mag niet zelf de gang op, U wordt opgehaald en de test is verplaatst naar twee uur vanmiddag’. ‘OK’ antwoord ik ‘Nobody told me it was postponed’ en loop terug naar mijn kamer. Ik mag niet zelf van mijn kamer komen, daar staan dikke boetes op, hoop dat het meevalt. Na het diner ( gestampte aardappelen, kippenootje en broccoli ) wordt er inderdaad om twee uur op de deur geklopt. Een klein zustertje, de gemiddelde lengte is hier sowieso veel kleiner ik toorn vaak boven iedereen uit, staat voor de deur. Ze checken mijn paspoort nummer en geboortejaar. Ik moet in de rij gaan staan voor de deur van 537. Er staan 4 mensen voor me, ik herken ze nog van 5 dagen geleden toe we met zijn allen, midden in de nacht, in de bus zaten naar het hotel. Even later komen er nog 6 andere achter me in de rij staan, ook die herken ik ook nog, die zitten waarschijnlijk op de zesde verdieping. Gezien de leeftijd denk ik dat er wat studentjes tussen zitten die in Londen studeren, maar ook een paar mensen die een familie bezoek hebben gedaan voornamelijk lokale mensen schat ik. Een meisje werd op het vliegveld opgewacht door haar vader, die stond alles, op afstand natuurlijk, te filmen en zelfs in het hotel was hij er weer om te filmen en een tas met eten toe te stoppen. Een andere man werd op het vliegveld opgewacht door zijn vrouw, ze wisselden wat woorden uit maar een afscheidskus kon natuurlijk niet, eerst twee weken in quarantaine. As ik aan de beurt ben vraagt een andere zuster weer naar mijn naam, paspoortnummer en geboortedatum. Als ik op de stoel zit krijg ik een verrassende vraag. Ik mag kiezen, in mijn keel of in mijn neus. ‘Waarom zou ik de neus doen’ vraag ik ‘dat is toch veel gevoeliger?’, ‘sommigen kiezen de neus en dat is ook onze voorkeur ‘ zegt het zustertje. De keus is niet moeilijk voor mij, ‘ de mond’ zeg ik. Bij de mond gaan ze ook diep maar het gevoel is minder intens. Ze stopt het staafje diep in mijn keel en als ik begin te hoesten is het klaar. Ze zijn in vol ornaat de zuster en broeder die de test afnemen. Vol gezicht masker, mondmasker, blauwe weggooi overall en voor iedere nieuwe test doen ze een nieuw plastic schort voor en hebben ze doktors handschoenen aan. Als ik klaar ben mag ik weer terug naar mijn kamer. De resultaten worden vrijdag doorgebeld. Omdat ik geen Brunei telefoon heb gaat dat via hotel telefoon. Het feit dat ze geen enkel COVID geval hebben willen ze zo houden. In Nederland moet er nu geregistreerd worden bij een restaurant bezoek. In Brunei hebben ze daar al twee maanden een app voor. Hier vul je je persoonlijke gegevens op in en via een QR code bij het restaurant scan je in en uit, vrij simpel. Lopen we in Nederland dan een beetje achter door het met een pen in een boek te schrijven? Door zo’n systeem zie je meteen hoeveel personen er in je zaak staan (of zitten).

Een uurtje later hoor ik wat gestommel op de gang, ook schreeuwende kinderen. Wat is hier aan de hand. Als ik door het spionnetje kijk zie ik een stel met twee kinderen door de gang lopen gevolgd door twee piccolo’s met twee karren vol met tassen. Het spionnetje, een klein gaatje in de deur, heeft een bolle lens om te kijken wat er op de gang gebeurt of wie er voor de deur staat en is mijn contact met de rest van het hotel. Ik voel me net een voyeur als ik wat op de gang hoor en de schoonmakers door de gang zie lopen. Zouden ze dan weten dat ik ze bespioneer? Het is voor mij in ieder geval wat tijdverdrijf. Heb de deur wel even schoongemaakt want rondom dit kijkglas is het vettig van vorige bewoners die hetzelfde dachten, je komt met je neus bijna tegen de deur aan. De vader en dochtertje betrekken de kamer tegenover mij en de moeder met een baby in een kamer verderop. Omdat ik de airco overdag uitzet en alleen ’s nachts aanheb kan ik het geschreeuw van de baby duidelijk horen. Ik hoop dat het alleen vandaag is omdat de kinderen moeten acclimatiseren, als dit de achtergrondmuziek van de komende dagen is worden het nog een lange tien dagen.