dag 12 van Vickburg naar New Orleans

DNa een onrustige nacht waarin de huisgeesten zich koest hielden omdat we het licht aan hadden laten staan, begon de nacht met een plof. We sliepen in een plantagewoning waarin de meubels en interieur compleet in Victoriaanse stijl waren opgetrokken. We sliepen in een soort museum, daardoor ook bedden met driedubbele matrassen waardoor je bijna een meter boven de vloer sliep. Er stond een opstapje naast het bed. Katinka viel om 8 uur ‘s ochtends op de grond met een gekneusde pink en schaafwond op de arm tot gevolg. Ze zat nog wat duizelig aan het chique ontbijt. Na het driegangen ontbijt werden we rondgeleid door David, de huisbaas. Hij wist enerverend te vertellen over de bouw, de bewoners en functies van het huis. Omdat Vicksburg continue door kanonneerboten onder vuur werd genomen besloot hij het als hospitaal aan te geven waardoor de bombardementen niet meer in de buurt van het huis uit werden gevoerd. Hij wist de luisteraars een half uur lang goed te boeien over ventilatiesystemen in een groot huis, de feestjes die er werden gegeven en de huismanieren. We gingen rond 10 uur op pad met als bestemming Natchez, ooit het rijkste dorpje van Amerika. We volgend de US61. Deze volgt veel leuker dan de snelweg en is vaak niet heel veel langzamer. Weliswaar wat meer stoplichten in de dorpen maar veel meer te zien onderweg. In Natchez eten we een natchos met kip en kaas bij Fat mamas Talamaris. Het dorp zelf heeft veel mooieinterbellum huizen. Hier vragen we wat locals wat een leuke plantagewoning is om te bekijken. Ze bevelen de Myrtle plantage aan in het dorpje st. francisville. Een klein uurtje verderop. Inderdaad een mooie woning met veel verhalen maar niet de perfecte. We rijden dus weer een uurtje door, nemen een enorm hoge brug over de Mississippi, passeren vele olie raffinaderijen en opslagtanks en bereiken dan de fameuze oak alley platation. Bekent van zijn schitterende oude eiken laan vlak voor een plantage woning. Hier ook een rondleiding en het is vreemd dat ze eigenlijk pas sinds dit jaar ook de verhalen vertellen van de slaven die er gewerkt hebben. Eigenlijk tot eind vorig jaar vertelde men het verhaal in het perspectief van de blanke eigenaren. Vanaf dit jaar komen ook meer de namen en de werkzaamheden van de slaven naar voren. De kinderen zijn de verhalen van de plantages inmiddels wel beu en na de verplichte foto’s reizen we door naar onze laatste stop deze week New Orleans. Bij aankomst blijken we midden in een of andere fundraisning beland te zijn waar iedereen in het rood een parcours moet afleggen daardoor was het al voeg druk in de stad. Ons hotel lag midden in de stad op de kruising boubon street en canal street. The place to be maar lastig om er met de auto te komen. Gelukkig valet parking geregeld. Wel wat duurder maar we konden voor hotel uitstappen en auto wordt weggereden. Eerst snel wat eten voor de kinderen gehaald in de mac naast het Astoria hotel. Daarna een frisse duik op de derde verdieping van dit hotel. De kinderen bleven weer achter in hotel en wij gingen naar Pat O Brian om daar wat te eten. Richard is hier al een paar keer geweest en wist de weg. Hij verbaasde zich dat er zoveel rommel op de grond lag. De muziek was niet wat ik verwacht had. Ik had meer jazz tentjes verwacht. Maar daarentegen een straat (bourbon street) met heel, heel, heel veel kroegjes met live muziek. Erg leuk als je tussen de twintig en dertig jaar oud bent. Na het eten een uurtje in de piano bar doorgebracht. De muziekkeuze en de zangers van de muziekkanten waren echter onder de maat. Als laatste poging dan bij Maisson Bourbon naar binnen. Daar vonden we inderdaad wat we zochten: jazz. Een kwartet dat leek aangevoerd door een vrouwelijke slagwerker stal de show. Een goede afsluiting van de avond in new Orleans.